شب چهارشنبه سوری سال‌هاست که در زیر پوست شهرهای ایران به عرصه‌ای اعلام‌نشده برای زورآزمایی نرم و در مواردی هم سخت میان نهادهای حکومتی و بخشی از مردم تبدیل شده است.
در دهه‌های پیش آیین‌هایی مانند آتش زدن بوته و از روی آتش پریدن و قاشق‌زنی، به تبع گسترش فرم مشخصی از زندگی شهری و متراکم شدن شهرهای بزرگ از یک سو و اعمال محدودیت‌های پلیسی و مخالفت‌های بنیادین مذهبی از تریبون‌های حاکمیتی رفته‌رفته کمرنگ شد.
با این حال و به رغم محدودیت‌های حکومتی، فرم مراسم چهارشنبه‌سوری تغییر یافته و نفس برگذاری آن برای بخشی از جامعه یک نوع نافرمانی مدنی به حساب می‌آید.
