ولایت فقیهیان استادان سیاستهای راهبردی باخت- باخت هستند، در تمام زمینه ها، در درون و بیرون. در درون، پس از چهل سال تجربه ای سخت، خشن و پر هزینه، حکومتگرانی که خود را نماینده خود خوانده الله می دانند و حتا هنوز هم وعده "بهشت" روی زمین می دهند، با درست کردن "جهنم" به آخر خط خود رسیده اند: اقتصاد و نظام بانکی "اسلامی" ورشکسته با پولی که دیگر هیچ اعتمادی به آن نیست، زیرا ارزش آن روزانه کاسته می شود، با سیاستهای کشور گشایی "شیعه گری" به سبک سده هفده و هژده و در پی آن وامانده در باطلاق هایی که هزینه های چند ده یا سد میلیارد دلاری آنها رفاه و آرامش و امنیت را از ملت ایران سلب کرده است. آنها وعده جامعه ای به دور از "زور و زر و تزویر" دادند، اما آنچه واقعا هست تنها همان "زور و زر و تزویز" است. در بیرون، می خواستند با نابودی "غرب"، به ویژه نابودی شیطان بزرگ (آمریکا) و کوچک (اسرائیل) حکومت جهانی شیعه درست کنند، اکنون خود منزوی از دنیا و در حال فرپاشی اند.
دو نمونه: یکم، یکی از اشتباهات استراتژیک ولایت فقیهیان تلاش برای دست یازی به بمب هسته ای با هدف تضمین ادامه حیات بود که اکنون بدل به بلای جان ملت ایران شده است. سیاست "اتمی" ج.ا. با تزویر و دروغگویی (تقیه) شروع شد. نه به ملت ایران راست گفتند و نه به مجامع بین المللی تا سرانجام "گند"اش درآمد و اکنون همچون آواری بر سر ملت خراب شده است. آنچه را ملت نمی توانست ببیند و بداند، ماهواره ها می دیدند و "دشمنان" می دانستند و هر زمان که لازم شد، اسناد را رو کردند. گفتند انرژی هسته ای می خواهند: "انرژی هسته ای حق مسلم ماست". همه می دانستند که حکومت ریاکار و دروغگوی اسلامی در پی دست یازی به بمب هسته ای است، به غیر از ملت. به نام ملت سیاست و از جیب اش خرج کردند، اما همواره دروغ تحویل او دادند. آنقدر ادامه دادند و دروغ گفتند تا از آمریکا گرفته تا اتحادیه اروپا، از روسیه تا چین متحد شدند و موضوع را پس از گذر از آژانس انرژی اتمی سرانجام به شورای امنیت سازمان ملل متحد بردند و علیه ج.ا. قطعنامه پشت قطعنامه صادر کردند. پاسخ؟: "بروند آنقدر قطعنانه صادر کنند تا قطعنامه دانشان درآید".
در آن زمان، مانند همیشه، همه باهم بودند، از اصولگرا تا اصلاح طلبانی که حکومت دینی می خواهند، از رهبر تا روحانی تا احمدی نژاد. آنقدر ادامه دادند تا تحریمها آمدند و باز هم ادامه دادند تا سرانجام ستون فقرات اقتصاد ایران شکست و پولی و آهی در بساط نماند. حداکثر در این زمان، اگر ذره ای عقل در سر می داشتند و تزویر و دو رویی را کنار می نهادند، نیازی به مذاکره و تفاهم نامه برجام با پنج به علاوه یک نبود. کافی بود اعلام کنند به خواست شورای امنیت سازمان ملل عمل خواهند کرد و دست از تلاش برای ساخت بمب هسته ای خواهند کشید. در چنین حالتی، بدون افتادن به دام برجام، تمام تحریمها موضوعیت خود را از دست می دادند و همگی لغو می شدند. اما چنین نکردند، تا بعدا بتوانند دو باره ریا و تزویر کنند.
پیش از رسمی و علنی شدن تفاهم نامه برجام، حدود دو سال، در همان دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد، محرمانه و به دور از چشم ملت با "شیطان" بزرگ مذاکره کردند تا در اساس و اصول به توافق رسیدند. سپس، رهبر "نرمش قهرمانه" کرد و با اشاره و مجوز او دولت "تدبیر و اعتدال" که اصولا در سیاست خارجی "کاره"ای نیست با آمریکا و اروپا و روسیه به مذاکره نشست تا مشکل را حل کنند، مذاکره ای که در نهایت به برجام انجامید و تیم روحانی- ظریف مجری آن بود. برجام یک تفاهم نامه است و نه قرداد بین المللی. اعتبارش تا جایی است که هر یک از اعضا به آن عمل کند، قول و قرار است و نه تعهداتی که بتوان در صورت نقض به جایی شکایت برد و خسارت گرفت. اگر کسی به عهدنامه پشت کرد، هیچ حق و حقوقی نخواهد بود. از این بدتر نمی توان به دام حریف رفت و به منافع ملی خسارت زد. شطرنج پیچیده قدرت در سطح جهانی، خیابان یکسویه بزن و بکش قداره بندان ج.ا. در سیاستهای درونی نیست که بتوان هر مشکلی را با "زور و زر و تزویر" پاسخ گفت. چرا جمهوری اسلامی به چنین تفاهم نامه ای تن داد؟ می خواست تحریمها برداشته شوند؟ خب، اگر ریایی در کار نبود، کافی بود تنها بنابر قطعنامه ها عمل کند تا موضوعیت آنها از میان برود و تحریمها لغو شوند. با برجام، برخی از تحریمها از میان رفتند و ج.ا. تنها به یک سوم از "چیز"ی رسید که پیش از شروع سیاستهای اتمی اش داشت. بسیار وعده گرفت و کمتر عمل. با چه هزینه ای؟ با از میان رفتن دهها میلیارد دلاری که خرج سیاست هسته ای خود کرده بود. تا اینجا بازنده اصلی ج.ا. بود.
اکنون آمریکا از برجام رفته است، درست یا نادرست، تفاوتی در نتیجه نمی کند. رهبر می گوید "آمریکا غلط می کند". فرض که غلط کرده باشد، اما کرده است و می کند. بعد؟ نتیجه این "غلط کردن" خسارت دو باره چند ده میلیاردی به ج.ا.، یعنی به منافع ملی و ملت است. سیاست درست آن است که حریف عملا نتواند "غلط" کند و نه اینکه او همواره و به ضرر من "غلط" کند و من نتوانم تکان بخورم. حکومتگرانی که در درون "قلع و قمع" می کنند، در بیرون، دوباره نه راه پیش دارند و نه راه پس: اگر ج.ا. از برجام بیرون رود و فعالیتهای هسته ای خود را شروع کند، در آنصورت همه را، از اتحادیه اروپا تا روسیه و چین و نیز کشورهای منطقه را علیه خود بسیح خواهد کرد و همان وضعی پیش می آید که پیش از "نرمش قهرمانانه" وجود داشت و منتهی به تن دادن به برجام شد. اگر همراه با اتحادیه اروپا و روسیه در برجام بماند، در آنصورت از یکسو تحریمها بازگشته اند و بر آنها افزوده می شود و از سوی دیگر گشایشی از سوی سایر کشورهای عضو انجام نخواهد گرفت، زیرا سیاست دولتهای عضو برجام الزاما با منافع و علایق "سرمایه" یکی نیست و از هم اکنون کاملا روشن است که تمام شرکتهای اروپایی تجارت با آمریکا را بر تجارت با ج.ا. ترجیح خواهند داد و میلی برای پرداخت جریمه های سنگین ندارند. نگاه کنید که چگونه یک بانک فرانسوی مجبور به پرداخت حدود ده میلیارد دلار جریمه به خزانه داری آمریکا شد، زیرا بر خلاف تحریمها با ج.ا. داد و ستد کرده بود. صادرات آلمان در سال گذشته به آمریکا ۱۱۱ و با ج.ا. تنها ۳ میلیارد بوده است. اگر شما بودید کدام را انتخاب می کردید؟
ملایان و حامیان مکلای آنها می توانند شعار دهند، پرچم آمریکا را در مجلس یا در نماز جمعه یا هر جای دیگر به آتش کشند یا... اینها همه شعار و رجزخوانی است که در رابطه با قدرت واقعی تنها "باد" و صدا است. خسارتهای چند ده میلیاردی در برابر رجزخوانی!؟ مخالفت خوانیهای اروپا و روسیه با خروج آمریکا نیز کمکی به رهبران بی خرد ج.ا. نخواهد کرد. در سیاست قدرت و فاکتها عمل می کنند و نه حرافی و لاف زنی. فرض که تمام ایرادات و اشکالات به سیاستهای ترامپ درست باشند، اما واقعیت این است که او در شطرنج بازی قدرت ج.ا. را کیش و مات کرده است. نه اروپا می تواند کاری انجام دهد و نه روسیه یا...؟
دوم، باتلاق سوریه است. ج.ا. در پی سیاستهای شیعه گرایی ولایت فقیهیان و تلاش برای تشکیل حکومت و امت واحد جهانی شیعه، وارد سوریه شد و امروز چنان در"گل" گیر کرده است که نه راه پیش دارد و نه راه پس. آنها مانند همیشه آنقدر به ملت دروغ گفتند و تقیه کردند تا "بوی گند" همه چیز درآمد. ابتدا گفتند ما در سوریه نیرویی نداریم و این سخنان شایعات دشمنان و صیهونیستها است. بعد گفتند تنها چند تن نیروی مستشاری دارند، سپس سخن از "مدافعان حرم" شد و... و هر چه تلفات بیشتر شد، یک گام به پیش رفتند. سرانجام کشته ها و اسناد و مدارک آنقدر زیاد شدند که اقرار کردند در سوریه نیروهای سپاه در میدان (جنگ) به سود حفظ رژیم اسد و علیه مخالفان او می جنگند. بعد سخن از دخالت ارتشیان شد، ارتش حاشا کرد و گفتند "داوطلبانی" از نیروهای ارتش در آنجا هستند و ربطی به خود ارتش ندارد! اکنون مشخص شده است که از مستشاران تا مدافعان حرم، از نیروهای قدس تا خود سپاه پاسداران، از داوطلبان ارتشی و... که هیچ، از لشگر فاطمیون (شیعیان افغانی) تا لشگر زینبیون (شیعیان پاکستانی) تا حزب الله و... تحت فرماندهی ج.ا. در جنگهای داخلی سوریه شرکت دارند. زهیر مجاهد مسئول امور فرهنگی و رسانه ای لشگر فاطمیون می گوید تاکنون (حدود شش ماه پیش) حدود دو هزار نفر از نیروهای این لشگر در سوریه کشته و هشت هزار نفر زخمی شده اند. یعنی "لشگر" باید حداقل دارای ۵۰۰۰۰ نفر پرسنل باشد تا بتواند چنین تلفات سنگینی را تحمل کند. توجه کنید که مخارج و هزینه های تمام این نیروها بر دوش ملت ایران است.
پرسش این است که امروز ج.ا. در سوریه در کجا ایستاده است و سود و زیان چنین ماجراجویی های شیعه گری برای ملت چیست و چگونه این نظام هستی و نیستی یک ملت را قربانی رویاهای امپراتوری دینی- مذهبی خود کرده است؟ ج.ا. در کنار نبرد برای حفظ اسد در سوریه برای نابودی "شیطان کوچک" (اسرائیل) شبکه سازی کرد. گویا دیگران خواب و احمق اند و فعالیتهای او را رصد نمی کنند. ج.ا. در سوریه عملا بدل به ابزار روسیه برای تحقق اهداف استراتژیک آنها شد. هم پیمانی که همواره سر بزنگاه ج.ا. را تنها گذاشته است. در باتلاق سوریه، پس از هفت سال شرکت در جنگ و جنایت و پشتیبانی از یک حکومت منفور و جنایتکار، پس از خرج دهها میلیارد دلاری که از نان ملت زدند، اکنون خود مدعی می شوند که سوریه راه حل نظامی ندارد، یعنی ج.ا. نمی تواند مشکل را با "زور" حل کند. توجه کنید که تقریبا بیش از هفتاد و پنج در سد جمعیت سوریه اهل سنت است. یعنی اقلیت کوچک خاندان شیعه اسد در یک انتخابات نیمه آزاد و نیمه دمکراتیک هم دارای هیچ شانسی برای کسب قدرت سیاسی نیست.
اکنون، شیطان کوچک از یکسو "کامیونی" از اسناد محرمانه از ایران خارج می کند و از سوی دیگر در یک حمله نظامی گسترده تقریبا تمام انبارهای اسلحه سپاه، حزب الله، و سایر زیر ساختهای نیروهای حامی ج.ا. در سوریه را نابود کرده است. می گویند در این حملات حداقل یازده نفر از افراد سپاه کشته شده اند. دو امر قابل توجه است: سکوت روسیه و انکار ولایت فقیهیان. ج.ا. می گوید حمله اسرائیل به مواضع سوریه بوده است و نه ما. هر چند همه می دانند که هدف حملات تنها و تنها تاسیسات ج.ا. و زیر ساختارهای نظامی سپاه بوده است، اما حکومتگران همچنان به ملت دروغ می گویند. چرا؟ خب، چکار کنند؟ اگر پاسخ متقابل و متناسب دهند، ضرباتی بسیار سنگین تر از چند جانب خواهند خورد. می گویند به ما حمله ای نشده است! و روسیه، دوست و یار ولایت فقیهیان در سوریه سکوت کرده است، سکوتی معنادار. نه از محکومیت این حملات خبری است و نه از ابراز تاسف. به علاوه پدافند هوایی روسیه هم هیچ پرنده ای را در فضای سوریه ندیده است.
ج.ا. فتح یک "خاکریز" را با پیروزی در جنگ اشتباه گرفت. کوته فکری یعنی همین. اکنون ج.ا. در سوریه نیز نه راه پیش دارد و نه راه پس. هفت سال جنگ و خونریزی و جنایت و سپس شکست با مخارج چند ده میلیارد دلاری. نه از حلال شیعه از تهران تا دمشق خبری است، نه شانسی برای ادامه حکومت اسد وجود دارد، نه می توان ضربه ای نسبتا کارا به دشمن استراتژیک (اسرائیل) زد. نه اسد به ج.ا. اجازه حمله از خاک خود به اسرائیل را خواهد داد و نه روسیه چنین خواهد کرد. منافع این دو از اساس در تضاد با اهداف ج.ا. است. اینها عقل در سر دارند و آنها با "ایمان" عمل و به اندازه فاصله تا نوک دماغ اشان سیاست می کنند. کمر اتحاد جماهیر شوروی را نیز جنگ و دخالت نظامی در افغانستان شکست. در باره ماجراجویی های شیعه گری و به راه انداختن جنگهای دینی- مذهبی در یمن و عراق و لبنان و...و پنهان شدن پشت "پولیساریو" القاعده و... فعلا چیزی نگوئیم.
اگر ولایت فقیهیان نادانی کنند (که همواره کرده اند) و وارد جنگ با اسرائیل شوند، اینبار کشور را با خطری روبرو می کنند که می تواند هم نظام را به زیر کشد و هم منتهی به جنگ داخلی و فروپاشی کشور شود. ایران در سطح جهانی و منطقه با انزوای کامل روبرو است. ج.ا. عملا انسجام درونی یک ملت را از میان برده است، با سقوط کامل اخلاقی، با "روحانیانی" دزد، فاسد و جنایتکار، با نیروی بسیج و نیروهای انتظامی که "ننگ" ملت شده اند و از سوی ملت "بی شرف" خطاب می شوند، با دزدیها و اختلاس هایی که در تاریخ ایران و سایر ملل بی همتا است، با فرار مغزها و سرمایه ها، با حراج منابع ملی و... با دانشگاههایی که در سطح جهانی هیچ اعتبار علمی ندارند، با تبعیض های آشکار و پنهان، اما قانونی میان مسلمان و نامسلمان، میان شیعه و سنی، میان زن و مرد، میان مومن عادی و "روحانیان" و... کار این نظام تمام است و هیچ شانسی برای ادامه حیات ندارد. زندگی اش وابسته به قهر آشکار و پنهان است. اما، اعمال قهر هم حد و اندازه ای دارد.
منافع و علایق آمریکا و اتحادیه اروپا یا... با منافع ملت ایران الزاما یکسان و همسو نیست. یعنی ما باید به فکر خود باشیم و تحولات را از نگاه منافع ملت ایران ارزیابی کنیم. رهبران ج.ا. سیاست خارجی ما را به همان بن بستی سوق داده اند که سیاستهای داخلی را کشانده اند. وضع آنچنان خراب است که همه جا (به درستی) سخن از فروپاشی نظام است، هر یک به زبان خود. یکی قم "مستقل" همچون واتیکان می خواهد و دیگری سخن از حکومت نظامی به عنوان "راه حل" می کند و سومی می گوید اگر ملت برخیزد ما (حکومتگران به ویژه روحانیان) را به دریا خواهند ریخت. چرا ولایت فقیهیانی که در ایران حاکمیت تام و مطلق دارند و می خواستند نه تنها بر منطقه، بل بر دنیا مسلط باشند، امروز تنها در فکر حفظ قم هستند؟ چرا پس از چهل سال دخالت سپاه (به عنوان بازوی اصلی حفظ قدرت ولایت فقیهیان) در تمام امور، امروز در اندیشه کسب مستقیم قدرت و نظامی کردن همه چیز افتاده اند؟ زیرا نظام در حال فروپاشی است.
دولت در سایه معنا ندارد. در ج.ا. قدرت در دست ولایت فقیهیان، در دست فقها و مجتهدان و پیروان مکلای آنها است که نمادش رهبر مذهبی نظام است. و دولت (قوه اجرایی) ابزار اجرای سیاستهای رهبری است، قانونا، هم حقوقی و هم حقیقی. آن دولتی که واقعا در سایه است، دولت "منتخب" است. ج.ا. یک حکومت دینی- ایدئولوژیک است که ریشه در ناآگاهی و پوسیدگی دارد. چهل سال خطا و خطا. امروز که به گذشته نگاه می کنیم، می بینیم که انقلاب اسلامی ایران شروع یک جنبش تاریخی- بنیادگرایی، اما ارتجاعی بود که بعدا در اشکال گوناگون، از طالبان تا حماس، از القاعده تا حزب الله، از ولایت فقیهیان تا داعش، از فدائیان اسلام تا بوکوحرام تمام منطقه را فرا گرفت: از آسیای میانه تا خاور دور و نزدیک و قفقاز، از شمال تا میانه قاره آفریقا، و حتا نفوذ در درون جوامع "غربی". ریشه این جنبش ارتجاعی در قیام علیه مدرنیسم است که خود را با برگشت به "خویشتن خویش" اسلامی بیان می کند و در پی آن دشمن دمکراسی و حقوق بشر، دشمن زنان و آزادی آنها، دشمن آزادیهای فردی و اجتماعی، دشمن جامعه باز و بیان اندیشه، دشمن حقوق اساسی و حقوق شهروندی، دشمن فردیت و انسان قائم به ذات، دشمن خرد و علم است. نظم ج.ا. اصلاح ناپذیر است. اگر اصلاح پذیر بود، با خود که تعارف ندارند، اصلاح می کردند و می ماندند. حکومت دینی- ایدئولوژیک باید جای خود را به یک نظم دمکراتیک بر اساس حقوق بشر دهد.
ابزار اساسی سیاست، قدرت است. در تمام نظامهای غیردمکراتیک قدرت نیروهای دمکرات در سازماندهی مردم از پائین است، یا می توانیم آنها را برای خواستهای دمکراتیک به حرکت درآوریم (قدرت) یا نمی توانیم. اگر نتوانستیم، هیچ دلیلی که بر اساس آن حکومتگران از قدرت خود چشم پوشی کنند و به انتخاباتی دمکراتیک، آزاد و سالم یا رفراندوم تن دهند وجود نخواهد داشت، نگاه کنیم به دگرگونیها در روند تاریخ و دنیای امروز. باید نظام را در تمام زمینه ها، هر جا که می شود، به چالش کشید: از دختران خیابان انقلاب تا... تا هر جا که اندکی امکان فراهم شود. شرایط درونی و بیرونی بسیار آماده دگرگونی نهایی است. معترضان در درون به درستی گفتند: "دشمن ما همینجاست بی خود میگند آمریکاست". در زیر پوست شب تاریک ج.ا. "جنبش دیماه" نهفته است.
تماس با نویسنده:
Dastmalchip@gmail.com
